De Champ Dolent Menhir

Door de eeuwen heen is de Champ-Dolent menhir getuige geweest van de evolutie van de wereld. De menhir werd bekeerd tot het christendom en op de top werd een kruis geplaatst. Het kruis werd tijdens de Revolutie verwijderd en in 1816 vervangen. Het verdween aan het begin van de 20e eeuw, verbrijzeld door een zware storm, zo lijkt het!
Ooit werd er een geldkist geïnstalleerd, wat de twee gaten op deze menhir verklaart.

Er volgden heidense of bijgelovige culten rond de megalieten en er wordt gezegd dat deze menhir een bron van energie is en dat jonge meisjes die kinderen wilden krijgen zich er ooit tegenaan wreven om de vruchtbaarheid te verhogen.
Deze menhir lijkt eeuwig, maar volgens de legende zakt hij ongemerkt in de grond telkens als er iemand sterft. Sommigen zeggen zelfs dat deze menhir dient als verbinding met buitenaardsen! De Bretonse “X-files” ongetwijfeld… Case volgt!!

Maar terug naar de kern met een literaire onderbreking: En ja, Stendhal was een toerist, net als wij!
We hebben geleerd dat de meester van “Le Rouge et le Noir”, de man die Julien Sorel heeft voortgebracht, de schrijver Stendhal vertelt over de Menhir du Champ-Dolent in zijn werk “Mémoire d’un touriste”.
Hij bespreekt deze must-see in de volgende bewoordingen:“Het is een kwart mijl van de stad vandaan dat je op zoek moet gaan naar de beroemde Champ-Dolent-steen. Roept de naam beelden op van mensenoffers? Mijn gids vertelt me in alle ernst dat hij daar door Caesar is geplaatst. Stond hij ooit midden in het bos? Nu staat hij midden in een gecultiveerd veld. Deze menhir is achtentwintig voet hoog en eindigt in een punt; aan de basis is hij, volgens mijn meting, acht voet in diameter. Alles bij elkaar is het een blok grijsachtig graniet in de vorm van een licht afgeplatte kegel. Opgemerkt moet worden dat dit graniet alleen te vinden is op meer dan driekwart mijl van de stad, op Mont-Dol, een heuvel omgeven door moerasland en die waarschijnlijk ooit een eiland was. De steen van Champ-Dolent rust op een kwartsrots waarin hij een paar meter wegzakt. Met welk mechanisme vervoerden de Galliërs, die volgens ons zo weinig ontwikkeld waren in de kunst, een granieten massa van veertig voet lang en acht voet dik? Hoe bouwden ze het op?